De verhalen van Gerry en Terry – De meeste dromen zijn bedrog, behalve deze!

Ik neem u mee door deze historische dag voor ckv VEO. De dag waarop de droom werkelijkheid werd. Roxy Dekker bracht het album uit Mama I Made It. Nou, om daarop aan te sluiten: VEO, we made it! Vanaf volgend seizoen mag VEO S1 mee in de koker voor de indeling voor de Overgangsklasse. De klasse waar de club al jaren naar snakt, maar keer op keer lukte het niet. Al moeten we ook eerlijk zeggen: VEO had ook dit jaar niet per se voor de makkelijke route gekozen.

Al een aantal weken was VEO in een ware titelstrijd beland met concurrent Vriendenschaar (H). De resultaten van VEO liepen crescendo tot aan 1 februari. In een ware kraker wist Vriendenschaar de onze te verslaan en pakte zij een strohalm om de druk maximaal op te voeren. Zeven dagen later trad VEO aan tegen het altijd stugge en moeilijk te bespelen KCR. Een team dat op dagen een percentage kan schieten waar je u tegen zegt. Ben je zelf niet op je best, ga je de bietenbrug op en verlies je. Zo ook dit keer voor VEO. De makkelijke route was dus als sneeuw voor de zon verdwenen. De rode loper was uitgelegd voor Vriendenschaar (H); zij hoefden enkel nog maar hun laatste wedstrijden te winnen, waarna zij zich de kampioen van de 1e klasse G mochten noemen. De rollen draaiden 360 graden om. VEO was het nu aan zijn stand verplicht om de druk op te blijven voeren in de hoop dat Vriendenschaar (H), net zoals wij tegen een van de andere tegenstanders, een misstap zou maken. Maar dat VEO het niet meer in eigen hand had, was zo klaar als een klontje.

Ik neem u mee naar het verloop van deze zaterdag die de boeken in zal gaan als historie. VEO trof afgelopen zaterdag in RWA een geduchte tegenstander. Ja, de eerste confrontatie was een ruime overwinning voor VEO. Maar zij wisten ook dat ze dit keer wel een ander RWA zouden aantreffen. RWA wist wat het te doen stond. De afgelopen weken hadden ze aardig wat punten verzameld en hadden zowaar in deze laatste speelronde nog kans op handhaving. Was het niet dat ook zij afhankelijk waren van wat er op de andere velden gebeurde.

Na een flinke opwarm-/voorstelsessie kon de wedstrijd eindelijk beginnen. Gespannen koppies in beide vakken waren wel te merken. De wedstrijd begon dan ook stroef en is eigenlijk nooit echt losgekomen. Met als gevolg spanning tot aan het eind, waarover later meer. VEO wist wel het bal te openen via een strafworp van Meike, waarna niet veel later de 1-1 volgde van RWA. Het plan dat RWA deze zaterdag ten tonele bracht, werkte. VEO had moeite met de afronding, de rebounds winnen, de schroom van zich afgooien. Kortom, niet fijn als je als ploeg je snel wilt losmaken van je tegenstander. Via 1-1 wist daarom RWA ook op voorsprong te komen en ging de wedstrijd op en neer. Via goals van Larissa en Meike kwam VEO op 2-3, maar nog geen minuut later stond de stand alweer gelijk. Deze situatie was de samenvatting van de gehele eerste helft, waardoor VEO met een minimale voorsprong van 10-11 de kleedkamers opzocht na een doorloopbal van Casper. En deze rust was hard nodig voor VEO. Dit zodat er een plan bedacht kon worden om los te komen van deze taaie ploeg. Want op dit moment kreeg de ploeg geen meter lucht om rustig aan te doen.

Dat VEO sterk uit de kleedkamer kwam, is een understatement. Via goals van Casper, Thom en Larissa wist VEO het eerste gat te slaan en liep het uit naar een 10-14 voorsprong. RWA deed wat terug via een doorloopbal, maar niet veel later had Casper alweer het gat vergroot naar vijf doelpunten. Tijd voor RWA om de koppen bij elkaar te steken via een time-out. Ze waren in deze fase rijp voor de slacht. Als VEO nu zou aanzetten, was de wedstrijd gespeeld, dat voelde je aan alles. Dat die time-out werkte, kun je wel zeggen: van 11-15 kwam de ploeg helemaal terug in de wedstrijd en was het, met nog 9 minuten te spelen, 14-15. Meike wist het verschil weer naar twee te brengen, maar RWA was niet van plan op te geven. Ze kregen het betere van het spel en wisten bij 17-20 nog eenmaal aan te zetten. VEO was het spoor bijster, kreeg de bal niet meer door de korf, terwijl RWA het op de heupen kreeg en vanuit een driepunts achterstand de wedstrijd omboog naar een 22-20 voorsprong. Daarbij in het hoofd hebbende dat er nog maar 3 minuten te spelen waren, had VEO zich niet echt in een lekkere situatie gewerkt. De spanning kwam er volledig op en het “het zal toch niet”-scenario sloop in de ploeg. Het zal toch niet dat we dan zelf onze glazen ingooien door te verliezen, wetende dat 30 km verderop Vriendenschaar nog bezig was? Maar toen, als een echte leider, nam Bouke het woord in de time-out: scherpte de koppies aan en vlammen! Nou, daar was niks aan gelogen: via tweemaal Thom kwamen we in een bloedstollende laatste minuut terecht: stand 22-22.

Voordat we naar de climax gaan van dit spannende duel, neem ik u even mee terug naar een conversatie via Whatsapp op 5 augustus 2024. We zitten midden in de vakantie en het seizoen moet nog starten. Worthy de Jong had op dat moment goud binnengehaald bij het 3×3-basketbal door letterlijk in de zoemer een bal binnen te schieten. Uiteraard luidt op dat moment de vraag tussen trainer en aanvoerder: “David, even een vraag: wie wordt dit jaar onze Worthy de Jong?” We praten wat verder en hij leek er wel oren naar te hebben die rol op zich te pakken. Dat we een Worthy de Jong-scenario hebben is geen leugen; dat David de Worthy de Jong speelde wel. Met nog minder dan een minuut te spelen versierde VEO een vrije bal. Meike stond klaar om haar 5^e goal binnen te schieten. De bal werd heen en weer gepasst. Bouke maakte de keuze om de bal niet terug te passen, maar af te spelen aan Marije. Daar stond ze, onze Worthy de Jong, al was het niet helemaal in de zoemer. De goal zat wel op dezelfde manier met dezelfde ontlading. Enkel nog de daaropvolgende aanval van RWA overleven, die op niks uitloopt, en VEO kan de bal afvangen na een aantal schoten. Zo is de vraag beantwoord: heeft het Worthy de Jong-scenario zich afgespeeld? Ja! En VEO kruipt door het oog van de naald met een minimale winstmarge van 22-23 maar pakt symbolisch goud door zo weg te komen.

Terug naar het begin van dit verslag. U wist dat VEO hulp nodig had van Merwede, maar het mocht zelf in ieder geval blijven dromen na de eigen winstpartij. Dromen dat de plannen dan toch uitkomen en VEO zich mag kronen tot zaalkampioen. Na het laatste fluitsignaal in Rhoon was het rust in Sliedrecht. De ruststand van 11-11 deed vermoeden dat er wat mogelijk was deze avond. Bizar maar waar? Zou Vriendenschaar (H) dan toch de druk niet aankunnen? Bloedstollende minuten zijn het geweest om de wedstrijd 30 km verderop te kunnen volgen. Bloedstollende minuten die voelden als jaren, al helemaal toen bekend werd dat Merwede het betere van het spel had en Vriendenschaar niks klaar speelde in de tweede helft. Uiteindelijk kwam daar het verlossende antwoord: Merwede had Vriendenschaar verslagen met maar liefst zeven doelpunten verschil. De meeste dromen zijn bedrog, maar deze droom via de moeilijkste weg die je maar kunt bedenken, blijkt dus realiteit te zijn. Vriendenschaar bezwijkt onder de druk. De rode loper gaven zij volledig terug aan VEO, waardoor VEO zich zaalkampioen seizoen ’24-’25 mag noemen. En zo kon ter plekke in de hal in Rhoon dan toch het feestje gevierd worden.

Hulde aan Merwede die zijn plicht doet en van Vriendenschaar wint. Hulde aan het bestuur van VEO dat op zo’n korte termijn van een paar uur de vereniging opgetrommeld kreeg, zodat er een verdiend feestje gevierd kon worden tot in de late uurtjes. Hulde naar VEO S1 die met flinke ups en downs de kroon op het werk zet en voor de tweede keer dit seizoen kampioen mag worden.

Overgangsklasse, see you next year!!!!