Volgens het programmaboekje, dat voor de wedstrijd in Rhoon aan het publiek werd uitgereikt, had RWA nog een “appeltje met VEO te schillen”, omdat twee seizoenen geleden de beslissingswedstrijd om lijfsbehoud met 16-19 naar VEO ging als apotheose van een verbluffende Voorburgse “Houdini-act”… zou RWA revanche kunnen nemen? Daarnaast had de ploeg nog slechts twee punten en hoopte het op een ommekeer in de (publieksonvriendelijke) thuishal… Hoe anders zou het lopen…
De eerste helft was van Voorburgse zijde in een woord: absoluut weergaloos! (Nou ja, twee woorden dan…) De aanval van thuisploeg werd zo sterk verdedigd, dat keer op keer de zoemer ging en aanvallend maakte het publiek kennis met VEO’s “Tiki-Taka” korfbal, mensen… mensen…wat een flitsende korte combinaties soms.
Het duizelde RWA voor de ogen: de roodwitten wisten gewoon niet meer hoe ze het hadden…, terwijl het talrijk VEO-publiek genoot van hun idolen: rebound na rebound viel verdedigend in Voorburgse handen en goal na goal vloog door de Rhoonse korf. De druk op RWA’s aanval was immens. Halverwege de wedstrijd stond de teller op 2-16 (!) en RWA had alleen in de eerste en laatste minuut van deze speelhelft gescoord…
In de tussenliggende tijd zou ik het begrepen hebben, wanneer de Rhoonse coach stiekem geprobeerd zou hebben een vijfde mannelijke speler in te zetten tegen Jeanne Jongenburger: een horzel voor de Rhoonse aanval, van lijn tot lijn bikkelend, ballen binnen houdend, intercepties pakkend en intussen aanvallend ook nog bijvoorbeeld een doorloopbal (schijnt voor sommige Jongenburger-dames een bijzondere opgave te zijn hoorde ik uit zeer betrouwbare bron…) afrondend…
Maar eigenlijk was gewoon iedereen hartstikke goed. Daarnaast nog heroïek: Bouke van Drunick beet even op de tanden toen verzorger Niels Waalewijn zijn vinger terug in de kom zette en…kwam na de rust gewoon weer terug om er nog “efkes” een paar balletjes in te leggen op zijn bekende wijze…
Wat zou de RWA-coach tegen zijn ploeg gezegd moeten hebben in de rust? Hier was echt geen kruid tegen gewassen… Het moet vijf minuten lang doodstil geweest zijn in de kleedkamer van de thuisploeg…
De tweede 25 minuten begon meteen met twee VEO-goals in de eerste minuut en de maximale voorsprong van de dag (2-18) was een feit. Hierna ging de Voorburgse voet van het gas en konden de gastheren en -vrouwen wat terug doen. Het VEO-publiek zag de “oude” Rieks van Dam vanaf zijn vertrouwde stekkies afronden (de handen weer “warm”…) en leefde mee met een hardwerkende Sanne Cramer, die niet beloond werd met een goal (Wacht maar tot het echt belangrijk is…). Uiteindelijk scoorde Jeanne J (“Who else?”…) met een “Buzzer Beater” in de allerlaatste seconde VEO’s finale treffer: 16-28. RWA’s “revanche” zal nog even moeten wachten…
Waar eerder de vrouwen vooral VEO’s score verzorgen, was de productie vorige week over beide seksen verdeeld en vandaag waren het de mannen die makkelijk scoorden. Naast het gegeven, dat de spelers elkaar in de combinatie steeds makkelijker vinden, is die spreiding van scorend vermogen een zeer belangrijke kwaliteit. De einduitslag van 16-28 was exact gelijk aan die van vorige week in Vlissingen tegen Fortis, zij het dat het vandaag mijns inziens zelfs wat geflatteerd was in het voordeel van RWA. VEO liet in de tweede helft de teugels vieren en RWA kwam zowaar boven de tien doelpunten uit. Het appeltje wat de thuisploeg met VEO wilde schillen, werd omgezet in een grote Voorburgse appeltaart…
Met de laatste twee overwinningen staat VEO als een huis met Fortis op een gedeelde eerste plek. De spanning is nu al te snijden in klasse 1 E: Twee ploegen met 7 punten, gevolgd door twee met 6, daarachter twee met 4 en twee met 2. Er is na vijf wedstrijden een handvol kandidaten voor de bovenste plek. Een VEO in deze vorm hoeft voor niemand bang te zijn, ook niet voor het Zeeuwse Tjoba, dat hier en daar een geroutineerde oude vos in de gelederen heeft en aanstaande zaterdag met vier punten naar Essesteijn komt, VEO heeft nu zeven punten… Op 16/12, 19.15 u mag de Voorburgse beer weer los…
(Scores VEO: Daan de Groot en Bouke van Drunick 6x/ Roy van der Kroft en Rieks van Dam 4x/ Jeanne en Sylvia Jongenburger 3x/ Michelle Jongenburger 2x)
Voor VEO 2 was het tegen IJsselvogels 2 in Moordrecht erop of eronder: verlies zou betekenen dat de reserves afhaakten van de kopgroep, maar voor de opponent gold hetzelfde: het ging beiden om een plek in het “linker rijtje”…
Dit belang hing als een zware smog over de wedstrijd, VEO had het debacle van de eerst helft tegen Fortis goed in de oren geknoopt en haakte duidelijk gemotiveerd vanaf het begin aan: binnen een minuut stond het al 1-1 (Marije Scheffers), waarna IJsselvogels het initiatief nam en uitliep naar 4-2. Twee strafworpen van Kamil Hiralal (Eén zelf en de ander geforceerd door Esther Boogert) trokken VEO naar 4-4. Vervolgens rondde Denise van Wees een doorloop af en leidde VEO met 4-5. Echter daarna leek het mis te gaan: IJsselvogels liep uit naar 9-5 met nog zes minuten te spelen. Dit keer herpakte VEO zich: Opnieuw Hiralal (9-6), Christiaan Enderink (10-7) en Remi Hartgers vanaf de stip (10-8) boden VEO drie minuten voor de rust nieuw perspectief.
Op dat moment bracht coach Robert Schoof Sylvia Jongenburger en Daan de Groot in het veld, wat voor de rust betekende dat VEO “erop ging” (10-10, 2x Jongenburger) en kort na de rust “erover” (10-12, het duo Hartgers en Enderink in de herhaling…).
De vogels waren echter nog niet in de kooi, want ondanks een prachtgoal van Yannick Sterk na een “Tiki-Taka” actie van de Groot (11-13) kwamen de Moordrechters weer terug naar 14-13. Melanie van der Weijden rondde bij die stand ouderwets af (14-14), waarna vooral de vrouwen VEO over de streep trokken (Achtereenvolgens Hartgers -jaja, dit is een man…-, Boogert 2x, Scheffers en wederom lekker ouderwets koele vd. Weijden) naar 16-19. VEO liet dit niet meer los en hield (evenals de rustige en gedecideerde jonge scheidsrechter, klasse!) het hoofd koel ondanks de enorme verbale stennis die het thuispubliek met de thuisploeg (haar coach voorop) soms etaleerde, brrr…
Bram Habermehl rondde (Verdiend middels een actie van De Groot, in een hectische fase …) een strafworp temidden van overmatige stampij van thuiszijde onaangedaan af (16-20) met nog 10 minuten te gaan… Deze voorsprong werd geborgd door Enderink (lekker in de wedstrijd…), de Groot, Boogert (die in de tweede helft met scherp schoot…), Sylvia Jongenburger, Hartgers en opnieuw Boogert. Uiteindelijk vlogen de Voorburgers met de volle buit naar huis terug, het nest van –de zwaar gefrustreerd ogende- IJsselvogels leeg achterlatend…
De reserves toonden in deze match karakter, geholpen door de wissels werd het soms stormachtige tij gekeerd. De ploeg hield het vizier op de winst en liet zich niet door gebrul en theater van de wijs brengen. Men heeft de rijen gesloten, bleef korfballen en hield de blik op de korf. Dit betaalde zich terecht uit met een duidelijke winst. Met 6 punten staat VEO 2 nu vierde en treft volgende week Tjoba 2, dat hekkensluiter is met 1 punt. Nu waken voor onderschatting en de huidige koers vasthouden. Hierbij kan –nu beslissingswedstrijden nauwelijks meer gespeeld zullen worden- elk (tegen) doelpunt zeer belangrijk zijn!
(Scores VEO 2: Esther Boogert 5x/ Remi Hartgers 4x/ Sylvia Jongenburger, Kamil Hiralal en Christiaan Enderink 3x/ Melanie van der Weijden en Marije Scheffers 2x/ Denise van Wees, Yannick Sterck, Bram Habermehl en Daan de Groot 1x)
Zowel VEO 3, als VEO 4 en VEO 5 trokken de winst naar zich toe. Bijna was het weer een “Super Senior Saturday” ware het niet, dat de wedstrijd van VEO 6 tot verdriet van spelers en publiek op het allerlaatste moment door tegenstander ADO werd afgeblazen (Het vreemde is dat dit team in deze competitie nog geen enkele wedstrijd heeft gespeeld??). Het team kennende ben ik er trouwens overtuigd, dat ook VEO 6 gewonnen zou hebben!…